Οι Έξι Πυλώνες της Πίστης (Ιμά)

Η Σημασία της Πίστης στον Αλλάχ

Αυτό σημαίνει σθεναρή πίστη πως ο Αλλάχ υπάρχει, επιβεβαιώνοντας αποφασιστικά την Κυριότητα, τη Θειότητα και τα Ονόματα και τις Ιδιότητές Του.

Θα συζητήσουμε τώρα εκτενώς αυτά τα τέσσερα θέματα παρακάτω:

1. Πίστη στην Ύπαρξη του Αλλάχ

Η Έμφυτη Προδιάθεση να Πιστεύουμε στον Αλλάχ (Φίτρα)

Η επιβεβαίωση της ύπαρξης του Αλλάχ είναι κάτι έμφυτο στους ανθρώπους και δεν απαιτείται τίποτα προκειμένου να επιβεβαιωθεί. Πράγματι, για το λόγο αυτό, οι περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν την ύπαρξη του Θεού παρά τα διαφορετικά θρησκευτικά τους δόγματα.

Γνωρίζουμε στην καρδιά της καρδιάς μας πως ο Αλλάχ υπάρχει επειδή πάντοτε αναζητούμε τη βοήθειά Του και την στήριξή Του σε περιόδους δυσκολίας ή όταν μας χτυπά κάποια συμφορά, εξαιτίας της έμφυτης τάσης να πιστεύουμε σ’ Αυτόν και να Τον λατρεύουμε (φίτρα), την οποία έχει ενσταλάξει μέσα μας, ακόμη κι αν ορισμένοι άνθρωποι προσπαθούν να την αφανίσουν ή να την αγνοήσουν.

Τα πολυάριθμα περιστατικά που έχουμε ακούσει ή δει για ανθρώπους των οποίων οι προσευχές εισακούστηκαν, οι ευχές τους πραγματοποιήθηκαν και οι δυσκολίες τους ανακουφίστηκαν, αποδεικνύουν πέρα από κάθε αμφιβολία πως ο Αλλάχ πράγματι υπάρχει.

Οι Αποδείξεις για την Ύπαρξη του Αλλάχ είναι Ξεκάθαρες και Αμέτρητες

Ο ίδιος ο άνθρωπος αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες αποδείξεις που μαρτυρούν την ύπαρξη του Αλλάχ. Χρειάζεται μόνο να αναλογιστούμε τις ευλογίες του λόγου, των αισθήσεων και των τέλεια σχεδιασμένων και με ορθές αναλογίες σωμάτων τα οποία ο Αλλάχ μας χάρισε, όπως αναφέρει το Κοράνιο, «Και στη γη υπάρχουν Σημεία γι’ αυτούς που πιστεύουν με βεβαιότητα (ότι ο Αλλάχ είναι ο Δημιουργός των πάντων) Επίσης και μέσα στους εαυτούς σας τους ίδιους, μα δε βλέπετε (αυτά τα Σημεία ώστε να λάβετε νουθεσία);» (Σούρα Αδ-Δάριγιάτ, 51:21)

• Όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους αναγνωρίζουν τους νόμους της αιτιότητας, δηλαδή πως όλα έχουν μία ορισμένη αιτία. Τα αμέτρητα πλάσματα που βλέπουμε γύρω μας πρέπει να έχουν έναν αιτιολογικό παράγοντα, ο οποίος αναμφισβήτητα προέρχεται από τον Αλλάχ, καθώς είναι αδύνατο για οτιδήποτε να δημιουργηθεί χωρίς δημιουργό, όπως ακριβώς είναι αδύνατον το ίδιο να δημιουργήσει τον εαυτό του, όπως αναφέρει το εδάφιο, «ή μήπως δημιουργήθηκαν από κανέναν (δηλ. χωρίς δημιουργό), ή μήπως είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί;» (Σούρα Ατ-Τουρ, 52:35). Αυτό το εδάφιο υπονοεί απλά πως οι άνθρωποι δεν δημιουργήθηκαν χωρίς Δημιουργό, ούτε μπορεί να δημιούργησαν τους εαυτούς τους, το οποίο σημαίνει προφανώς πως ο Αλλάχ είναι Εκείνος που τους δημιούργησε.
• Ο εξαιρετικά άψογος σχεδιασμός του σύμπαντος, συμπεριλαμβανομένων των πιο ανεπαίσθητων στοιχείων του, του ουρανού, της γης, των αστερισμών και των δένδρων, μεταξύ πολλών άλλων σπουδαίων θαυμάτων και εντυπωσιακών έργων, αποδεικνύει αναμφίβολα πως έχει Έναν Δημιουργό, ο οποίος είναι ο Αλλάχ, όπως αναφέρει το εδάφιο του Κορανίου, «Αυτό είναι έργο του Αλλάχ, ο Οποίος έχει τελειοποιήσει όλα τα πράγματα.» (Σούρα Αν-Ναμλ, 27:88) Όλα τα αστέρια και οι πλανήτες, για παράδειγμα, περιστρέφονται σε ένα σταθερό συγκεκριμένο σύστημα, και δεν υπάρχει οποιοσδήποτε πλανήτης ή αστέρι που μπορεί να βγει ή να παραβιάσει αυτό το σύστημα που τέθηκε από τον Αλλάχ. Όπως αναφέρει το Κοράνιο, «Δεν επιτρέπεται στον ήλιο (κατά την πορεία του) να προλαβαίνει το Φεγγάρι, κι ούτε η Νύχτα να ξεπερνά την Ημέρα. Το καθένα κολυμπά με ακρίβεια στη δική του τροχιά.» (Σούρα Για Σιν, 36:40)

2. Πίστη στην Κυριότητα του Αλλάχ

Η Σημασία της Πίστης στην Κυριότητα του Αλλάχ

Αυτό σημαίνει να πιστεύουμε πως ο Αλλάχ είναι ο Κύριος, ο Δημιουργός, ο Συντηρητής και ο Πάροχος των πάντων• πως είναι Εκείνος που δίνει ζωή και προκαλεί θάνατο• πως είναι ο Μόνος που μπορεί να ωφελήσει ή να βλάψει• πως όλη η δύναμη των αποφάσεων έγκειται σ’ Αυτόν• πως στα Χέρια Του βρίσκεται όλο το καλό• πως έχει δύναμη υπέρ των πάντων, και πως δεν έχει κανέναν απολύτως εταίρο σ’ αυτό.

Η πίστη στην Κυριότητα του Αλλάχ, λοιπόν, απαιτεί από έναν Μουσουλμάνο να πιστεύει πως:

Ο Αλλάχ είναι ο Μόνος Δημιουργός των πάντων στο σύμπαν, όπως αναφέρει το Κοράνιο, «Ο Αλλάχ είναι ο Δημιουργός των πάντων.» (Σούρα Αζ-Ζούμαρ, 39:62) Η δημιουργικότητα του ανθρώπου περιλαμβάνει διαδικασίες όπως την μετατροπή ενός πράγματος από μια κατάσταση σε μια άλλη, τη συναρμολόγηση ή την ανέγερσή του• δεν περιλαμβάνει την έναρξη δημιουργίας, τη δημιουργία κάποιου πράγματος από το τίποτα ή την επαναφορά του στη ζωή μετά το θάνατο.

Εκείνος είναι ο Μόνος που παρέχει μέσα επιβίωσης στη δημιουργία Του και κανένας άλλος δεν το κάνει, όπως αναφέρει το Κοράνιο, «Και δεν υπάρχει κανένα κινούμενο (ζωντανό) πλάσμα πάνω στη γη, εκτός ο Αλλάχ να έχει ορίσει (και παρέχει) γι’ αυτό τα μέσα επιβίωσής του.» (Σούρα Χουντ, 11:6)

Αυτός είναι ο Αφέντης και Ιδιοκτήτης των πάντων, «Στον Αλλάχ ανήκει όλη η κυριαρχία των ουρανών και της γης και όλων όσων βρίσκονται μέσα τους.» (Σούρα Αλ-Μά’ιντα, 5:120)

Είναι Αυτός που διευθύνει και ρυθμίζει όλα τα ζητήματα στο σύμπαν, «Διευθύνει όλα τα ζητήματα από τον ουρανό ως τη γη.» (Σούρα Ασ-Σάτζντα, 32:5) Η διαχείριση του ανθρώπου για τα εγκόσμια ζητήματά του είναι ιδιαίτερα περιορισμένη και στηρίζεται σε ό,τι υλικά έχει στη διάθεσή του. Εξάλλου, κάνοντας αυτό, μπορεί είτε να επιτύχει, είτε να βιώσει την αποτυχία. Ωστόσο, η διαχείριση των ζητημάτων του σύμπαντος από τον Αλλάχ είναι περιεκτική και δεσμευτικά επιτυχημένη, καθώς δεν υπάρχει κάτι που θα μπορούσε σε διαφορετική περίπτωση να την ματαιώσει, «Στ’ αλήθεια, η Δημιουργία και η Εντολή ανήκουν σ’ Αυτόν. Δόξα στον Αλλάχ, τον Κύριο όλων των Κόσμων!» (Σούρα Αλ-Α‘ράφ, 7:54)

Οι Άραβες Πολυθεϊστές την Εποχή του Προφήτη r Πίστευαν στην Κυριότητα του Αλλάχ.

Οι Άραβες πολυθεϊστές κατά την εποχή του Προφήτη r επιβεβαίωναν την Κυριότητα του Αλλάχ• πίστευαν πως Εκείνος είναι ο Δημιουργός, ο Κύριος και Διαχειριστής όλων των υποθέσεων, αλλά αυτή η επιβεβαίωση μόνο δεν ήταν αρκετή γι’ αυτούς ώστε να ασπαστούν το Ισλάμ. Όπως αναφέρει το Κοράνιο, «Αν τους ρωτούσες, ‘Ποιος δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη;’, θα έλεγαν, ‘Ο Αλλάχ!’ Πες: Δόξα τον Αλλάχ!’ Αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν γνωρίζουν.»¨(Σούρα Λουκμάν, 31:25)

Πράγματι, η επιβεβαίωση πως ο Αλλάχ είναι ο Κύριος όλων των κόσμων, πως είναι ο Αφέντης και Συντηρητής συνεπάγεται πως όλες οι πράξεις λατρείας πρέπει να απευθύνονται μόνο σε Αυτόν, χωρίς να λαμβάνονται στη λατρεία εταίροι μαζί Του.

Θα ήταν γελοίο να επιβεβαιώνουμε πως ο Αλλάχ είναι ο Δημιουργός των πάντων, ο Διαχειριστής όλων των υποθέσεων και Αυτός που δίνει ζωή και προκαλεί το θάνατο, και έπειτα να απευθύνουμε μια πράξη λατρείας σε κάποιον άλλον εκτός από Αυτόν. Πράγματι, το να γίνει αυτό αποτελεί τεράστιο λάθος και την χειρότερη από όλες τις αμαρτίες, όπως αναφέρει το Κοράνιο, «Όταν ο Λουκμάν είπε στο γιο του, συμβουλεύοντάς τον, ‘Γιε μου, μην αποδίδεις κανέναν εταίρο στη λατρεία Του Αλλάχ. Πράγματι η απόδοση εταίρων στην λατρεία Του αποτελεί τεράστιο σφάλμα και αδικία.’» (Σούρα Λουκμάν, 31:13).

Όταν ο Προφήτης r ερωτήθηκε για τη μεγαλύτερη αμαρτία ενώπιον του Αλλάχ, απάντησε, «Να θέσεις έναν αντίπαλο στον Αλλάχ στην λατρεία, παρόλο που Αυτός σε δημιούργησε.» (Σαχίχ Αλ-Μπουχάρι: 4207, Σαχίχ Μόσλεμ: 86)

الإيمان بربوية الله يطمئن القلوب.

Η Πίστη στην Κυριότητα του Αλλάχ Γαληνεύει την Καρδιά

Όταν κάποιος αναγνωρίζει πως καμία από τις δημιουργίες του Αλλάχ δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις αποφάσεις Του, καθώς Αυτός είναι ο Δημιουργός και Βασιλιάς όλης της ανθρωπότητας, ο Οποίος ορίζει ό,τι θεωρεί σοφό για εκείνη, ο Οποίος είναι ο Μόνος Δημιουργός, Συντηρητής και Διαχειριστής όλων των υποθέσεων, χωρίς την απόφαση του Οποίου τίποτα, ακόμη και μικρό σαν έναν άτομο, δεν μετακινείται, ούτε εγκαθίσταται, η καρδιά του προσκολλάται στον Παντοδύναμο Αλλάχ, ζητώντας κανέναν εκτός Αυτού, βασισμένη σ’ Αυτόν για όλα τα εγκόσμια ζητήματα και αντιμετωπίζοντας όλα τα σκαμπανεβάσματα της ζωής ήρεμα και με αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και σταθερότητα. Αμέσως μόλις έχουμε κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να επιτύχουμε έναν επίγειο στόχο και έχουμε προσευχηθεί στον Αλλάχ για βοήθεια, έχουμε κάνει ουσιαστικά το καθήκον μας. Με τον τρόπο αυτό, γινόμαστε ικανοποιημένοι, καθώς δεν επιθυμούμε ό,τι μπορεί να έχουν οι άλλοι, γνωρίζοντας πλήρως πως όλη η δύναμη των αποφάσεων βρίσκεται στον Αλλάχ, ο Οποίος δημιουργεί ό,τι επιθυμεί και επιλέγει για την ανθρωπότητα ό,τι είναι καλύτερο γι’ αυτήν.

3. Η Πίστη πως μόνο ο Αλλάχ Αξίζει να Λατρεύεται

Η δήλωση της Μοναδικότητας του Αλλάχ και η προσφορά όλων των πράξεων λατρείας μόνο σε Αυτόν αποτελεί την πραγματοποίηση της σημασίας της δήλωσης ‘Λα ιλάχα ίλ-λα Αλλάχ’.

Τι Σημαίνει Αυτό;

Αυτό σημαίνει σταθερή πίστη πως ο Αλλάχ είναι ο Μόνος Αληθινός Θεός που αξίζει να λατρεύεται. Αυτό συνεπάγεται πως όλες οι φανερές και κρυφές πράξεις λατρείας, όπως η επίκληση, ο φόβος, η εμπιστοσύνη, η προσευχή, η υποχρεωτική ελεημοσύνη (ζακά), η νηστεία και η αναζήτηση βοήθειας, πρέπει να απευθύνονται σε Αυτόν μόνο, όπως αναφέρει το Κοράνιο, «Και ο Θεός σας είναι Ένας Θεός. Δεν υπάρχει άλλος θεός που αξίζει να λατρεύεται παρά μόνο Αυτός, ο Αρ-Ραχμάν (Παντελεήμονας), ο Αρ-Ραχείμ (Πολυεύσπλαχνος).» (Σούρα Αλ-Μπάκαρα, 2:163)

Αυτό το εδάφιο καθιστά ξεκάθαρο πως ο Αλλάχ είναι ο Ένας Αληθινός Θεός, πράγμα που σημαίνει πως Αυτός μόνο αξίζει να λατρεύεται και πως κανένας άλλος δεν πρέπει να λατρεύεται μαζί με Αυτόν ή αντί Αυτού.

Σημασία της Πίστης πως ο Αλλάχ είναι ο Ένας Αληθινός Θεός που Αξίζει να Λατρεύεται

Η σημασία της πίστης πως ο Αλλάχ είναι ο Ένας Αληθινός Θεός που αξίζει να λατρεύεται είναι φανερή σε έναν αριθμό πτυχών:

1. Η λατρεία του Αλλάχ αποτελεί τον απόλυτο σκοπό της ύπαρξης των ανθρώπων και των τζιν, όπως αναφέρει το Κοράνιο, «Και δεν έπλασα τα τζιν και την ανθρωπότητα, παρά μόνο για να Με λατρεύουν.» (Σούρα Αδ-Δάριγιατ, 51:56)
2. Η λατρεία του Αλλάχ αποτελεί, επίσης, το λόγο πίσω από την αποστολή αγγελιαφόρων από τον Αλλάχ και την αποκάλυψη Θείων Βιβλίων που επιβεβαιώνουν πως ο Αλλάχ είναι ο Ένας Αληθινός Θεός που αξίζει να λατρεύεται και απορρίπτουν τη λατρεία ψευδών θεοτήτων μαζί με ή εκτός του Αλλάχ, όπως αναφέρει το Κοράνιο, «Πράγματι, έχουμε στείλει σε κάθε έθνος έναν Απόστολο, (με την εντολή): Να λατρεύετε τον Αλλάχ (και Μόνο) και να αποφεύγετε το Ατ-Ταγούτ (όλες τις ψεύτικες θεότητες).» (Σούρα Αν-Ναχλ, 16:36)
3. Η λατρεία του Αλλάχ αποτελεί το πρώτο καθήκον του ανθρώπου προς τον Δημιουργό του. Δίνοντας οδηγίες και εντολές στον Μου‘άδ μπιν Τζάμπαλ κατά την αποστολή του στην Υεμένη, ο Προφήτης r του είπε, «Πηγαίνεις σε έναν λαό από το λαό της Βίβλου. Το πρώτο πράγμα στο οποίο θα τους καλέσεις είναι η μαρτυρία πως δεν υπάρχει άλλος θεός που να αξίζει να λατρεύεται παρά μόνο ο Αλλάχ.» (Σαχίχ Αλ-Μπουχάρι: 1389• Σαχίχ Μόσλεμ: 19) Δηλαδή, κάλεσέ τους στο να απευθύνουν όλες τις πράξεις λατρείας τους στον Αλλάχ και μόνο.
4. Η πίστη πως ο Αλλάχ είναι ο Ένας Αληθινός Θεός που αξίζει να λατρεύεται αποτελεί την πραγματοποίηση της σημασίας της δήλωσης Λα ιλάχα ίλ-λα Αλλάχ. Η αραβική λέξη ιλάχ (γενικά μεταφρασμένη ως «θεός») αναφέρεται σε οποιοδήποτε ον λατρεύεται. Συνεπώς, δεν υπάρχει θεός που να αξίζει πραγματικά να λατρεύεται παρά μόνο ο Αλλάχ, και συνεπώς καμία πράξη λατρείας δεν πρέπει να αφιερώνεται σε κανέναν άλλο, εκτός Αυτού.
5. Η πίστη ότι ο Αλλάχ είναι ο Ένας Αληθινός Θεός που αξίζει να λατρεύεται αποτελεί τη λογική συνέπεια της πίστης πως Αυτός είναι ο Δημιουργός, ο Αφέντης και ο Διαχειριστής όλων των υποθέσεων.

Η Σημασία της Λατρείας (‘Ιμπάντα)

Ο Αραβικός όρος «‘ιμπάντα» περιλαμβάνει όλες τις λέξεις και πράξεις τις οποίες ο Αλλάχ αγαπά και εγκρίνει και τις οποίες έχει επιβάλει ή συστήσει, είτε αυτές οι λέξεις και πράξεις είναι φανερές, όπως η προσευχή, η ζακά ή το προσκύνημα• είτε κρυφές, όπως η αγάπη προς τον Αλλάχ και τον Αγγελιαφόρο Του r, ο φόβος από τον Αλλάχ, η εμπιστοσύνη σ’ Αυτόν και η αναζήτηση της βοήθειάς Του.

Η Λατρεία Περιλαμβάνει όλες τις Πτυχές της Ζωής

جميع الأعمال مع النية الصالحة تعتبر عبادات يثاب عليها الإنسان.

WΗ λατρεία (ιμπάντα) περικλείει όλες τις πράξεις του πιστού, αν εκείνος σκοπεύει να τις κάνει με την πρόθεση να έρθει κοντά στον Αλλάχ. Συνεπώς, η έννοια της λατρείας στο Ισλάμ δεν περιορίζεται στις γνωστές τελετές, όπως η προσευχή και η νηστεία• αντίθετα, περιλαμβάνει όλες τις ωφέλιμες πράξεις που γίνονται με καλή πρόθεση. Με τον τρόπο αυτό, όλες οι καλές πράξεις που κάνει ένας Μουσουλμάνος θεωρούνται πράξεις λατρείας για τις οποίες θα ανταμειφθεί στη Μέλλουσα Ζωή. Αν τρώει, πίνει ή κοιμάται, για παράδειγμα, με την πρόθεση να πάρει δύναμη ώστε να μπορεί να υπακούσει τον Αλλάχ, θα ανταμειφθεί για αυτήν του την πρόθεση. Ένας Μουσουλμάνος, συνεπώς, ζει όλη του τη ζωή για τον Αλλάχ. Το να τρώει για να πάρει δύναμη να υπακούσει τον Αλλάχ, ο γάμος του για να μείνει μακριά από παράνομες σεξουαλικές πράξεις, η αναζήτηση γνώσης, η απόκτηση πτυχίου πανεπιστημίου, η πραγματοποίηση ανακαλύψεων και η φροντίδα μιας γυναίκας για τον άνδρα, τα παιδιά και το σπίτι της, αποτελούν όλα πράξεις λατρείας εφόσον συνοδεύονται από καλή πρόθεση.

Ο Λόγος πίσω από τη Δημιουργία των Τζινν και της Ανθρωπότητας

Ο Αλλάχ λέει, «Και δεν Έπλασα τα τζιν και τους ανθρώπους, παρά μόνο για να Με λατρεύουν. Δεν Αναζητώ το βιοπορισμό απ’ αυτούς, ούτε Ζητώ να ταΐσουν Εμένα. Στ’ αλήθεια, ο Αλλάχ είναι ο Αρ-Ραζάκ (Πάροχος), ο Κάτοχος της Εξουσίας, ο Αλ-Ματείν (Παντοδύναμος).» (Σούρα Αδ-Δάριγιατ, 51:56-58)

Ο Αλλάχ μας πληροφορεί σε αυτό το εδάφιο πως ο λόγος πίσω από τη δημιουργία των τζινν και της ανθρωπότητας είναι η λατρεία Αυτού. Στην πραγματικότητα, Εκείνος δεν χρειάζεται τη λατρεία τους• αντίθετα, εκείνοι χρειάζονται να Τον λατρεύουν εξαιτίας της απόλυτης εξάρτησής τους απ’ Αυτόν.

Αν ο άνθρωπος παραμελεί αυτό το σκοπό της ύπαρξής του (το να λατρεύει τον Αλλάχ) και ασχολείτε με τις εγκόσμιες απολαύσεις, γίνεται σαν οποιοδήποτε άλλο ον χωρίς κανένα απολύτως προνόμιο υπέρ των άλλων πλασμάτων. Τα ζώα, για παράδειγμα, τρώνε και διασκεδάζουν αλλά δεν θα λογοδοτήσουν την Ημέρα της Κρίσης όπως ο άνθρωπος. Ο Αλλάχ λέει: «Και εκείνοι οι άπιστοι απολαμβάνουν (αυτόν τον κόσμο) και τρώνε όπως τα βοοειδή• και (στη Μέλλουσα Ζωή) το Πυρ θα είναι η κατοικία τους.» (Σούρα Μωχάμμαντ 47:12). Ο σκοπός και οι πράξεις των απίστων μοιάζουν με των ζώων, αλλά σε αντίθεση με τα ζώα, εκείνοι θα τιμωρηθούν για την ανυπακοή τους επειδή, σε αντίθεση με τα ζώα, εκείνοι έχουν προικιστεί με το χάρισμα του λόγου.

Πυλώνες Λατρείας

يشترط لصحة العبادة الإخلاص لله تعالى والمتابعه لرسوله.

Το είδος της λατρείας που έχει θεσμοθετήσει ο Αλλάχ, βασίζεται σε δύο σημαντικούς πυλώνες:

Ο Πρώτος Πυλώνας: Απόλυτη Ταπεινότητα και φόβος

Ο Δεύτερος Πυλώνας: Απόλυτη Αγάπη για τον Αλλάχ

Συνεπώς, η λατρεία (ιμπάντα) την οποία ο Αλλάχ έχει επιβάλει τους δούλους του να τηρούν, πρέπει να συνοδεύεται (1) από απόλυτη υποταγή και ταπεινότητα ενώπιον του Αλλάχ, μαζί με φόβο προς Αυτόν, και (2) απόλυτη αγάπη για Αυτόν, ζητώντας, καλώντας και ικετεύοντας κανέναν άλλο εκτός Αυτού.

Η αγάπη που δεν συνοδεύεται από φόβο και ταπεινότητα, όπως η αγάπη για το φαγητό και τον πλούτο, δεν μπορεί να θεωρηθεί λατρεία. Κατά τον ίδιο τρόπο, ο φόβος που δεν συνοδεύεται από αγάπη, όπως ο φόβος για τα άγρια ζώα ή έναν τυραννικό κυβερνήτη, δεν μπορεί να θεωρηθεί λατρεία. Προκειμένου να πραγματοποιηθεί λατρεία κατά τη διάρκεια μιας πράξης, πρέπει να πραγματοποιηθεί και αγάπη και φόβος, και η λατρεία δεν απευθύνεται παρά μόνο στον Αλλάχ.

Προϋποθέσεις Λατρείας

Προκειμένου η λατρεία, ή η ιμπάντα, να είναι έγκυρη και αποδεκτή, πρέπει να πληρούνται δύο προϋποθέσεις:

Επισημαίνοντας αυτό το σημείο, το Κοράνιο αναφέρει, «Στ, αλήθεια, όποιος υποτάσσεται στον Αλλάχ και είναι Μούχσιν (λατρεύει τον Αλλάχ με ευλάβεια σαν να έβλεπε τον Αλλάχ μπροστά του κατά τη διάρκεια της λατρείας του), τότε η αμοιβή του είναι με τον Κύριό του, και για τέτοιους ανθρώπους δεν υπάρχει φόβος (δηλ. δε θα πάθουν τίποτα κακό), ούτε θα λυπηθούν (δηλ. για οτιδήποτε παραμέλησαν από τις εγκόσμιες απολαύσεις).» (Σούρα Αλ-Μπάκαρα, 2:112)

Η φράση, «όποιος υποτάσσεται στον Αλλάχ» σημαίνει πως πραγματοποιεί την ουσία του Μονοθεϊσμού λατρεύοντας ειλικρινά τον Αλλάχ μόνο.

Η λέξη «Μούχσιν» σημαίνει πως λατρεύει τον Αλλάχ με ευλάβεια σαν να έβλεπε τον Αλλάχ μπροστά του κατά τη διάρκεια της λατρείας του, ακολουθώντας το νόμο του Αλλάχ και την καθοδήγηση (Σούννα) του Αγγελιαφόρου του Αλλάχ r.

Αξίζει να σημειώσουμε εδώ, ωστόσο, πως η ακολουθία της καθοδήγησης του Προφήτη σχετίζεται μόνο με αγνές πράξεις λατρείας, όπως η προσευχή, η νηστεία και η μνημόνευση του Αλλάχ• δεν σχετίζεται με εκείνες τις πράξεις που υπάγονται στη γενικότερη σημασία της λατρείας (ιμπάντα), δηλαδή αυτές τις πράξεις και πρακτικές που κάνει κανείς με καλή πρόθεση προκειμένου να λάβει αμοιβή από τον Αλλάχ, όπως η εκγύμναση με στόχο την ενδυνάμωση για τη λατρεία του Αλλάχ και η ενασχόληση με το εμπόριο προκειμένου να υποστηρίξει κανείς την οικογένειά του. Η εμπλοκή σε τέτοιες πράξεις δεν απαιτεί την ακολουθία της καθοδήγησης του Προφήτη r αλλά απαιτεί το να μην παραβιάσουν τις διδασκαλίες του r ούτε να διαπράξουν κάποια απαγορευμένη πράξη.

Η Απόδοση Εταίρων στον Αλλάχ στη Λατρεία (Σιρκ)

• Το Σιρκ αντιτίθεται στην πίστη πως μόνο ο Αλλάχ αξίζει να λατρεύεται. Ενώ η πίστη πως μόνο ο Αλλάχ αξίζει να λατρεύεται και πως όλες οι πράξεις λατρείας πρέπει να απευθύνονται σ’ Αυτόν αποτελούν το μεγαλύτερο και σημαντικότερο καθήκον ενός Μουσουλμάνου απέναντι στον Κύριό Του, το Σιρκ θεωρείται πως είναι η μεγαλύτερη αμαρτία ενώπιον του Αλλάχ και η μοναδική αμαρτία την οποία δεν συγχωρεί ποτέ χωρίς ειλικρινή μετάνοια. Το Κοράνιο λέει: «Στ’ αλήθεια, ο Αλλάχ δεν συγχωρεί το να αποδίδονται σε Αυτόν εταίροι (στη λατρεία)• αλλά συγχωρεί (οτιδήποτε άλλο) εκτός απ’ αυτό σε όποιον επιθυμεί» (Σούρα Αν-Νισά, 4:48). Όταν ο Προφήτης r ερωτήθηκε για την μεγαλύτερη αμαρτία ενώπιον του Αλλάχ, απάντησε, «Να θέσεις έναν αντίπαλο στον Αλλάχ στην λατρεία, παρόλο που Μόνος Αυτός σε δημιούργησε.» (Σαχίχ Αλ-Μπουχάρι: 4207, Σαχίχ Μόσλεμ: 86)
• Πράγματι, το Σιρκ καθιστά άκυρες τις πράξεις λατρείας και ανούσιες, καθώς αναφέρει το Κοράνιο, «Μα αν απέδιδαν άλλους (εταίρους) με τον Αλλάχ, τότε μάταια θα ήταν τα (καλά) έργα τους.» (Σούρα Αλ-Αν‘άμ, 6:88) Όσοι διαπράττουν την ασυγχώρητη αμαρτία του σιρκ, θα είναι καταραμένοι στο Πυρ της Κολάσεως για όλη την αιωνιότητα, καθώς αναφέρει το Κοράνιο, «Όποιος προσεταιρίζει άλλους θεούς με τον Αλλάχ, ο Αλλάχ θα του απαγορεύσει τον Παράδεισο και το Πυρ θα είναι η κατοικία του.» (Σούρα Αλ-Μά’ιντα, 5:72)

Το Σιρκ είναι δύο Ειδών: Μεγάλο Σιρκ και Μικρό Σιρκ

1. Το Μεγάλο Σιρκ: Αυτό περιλαμβάνει την απεύθυνση οποιασδήποτε πράξης λατρείας σε άλλον εκτός του Αλλάχ. Συνεπώς, η απεύθυνση λόγων ή πράξεων που αγαπά ο Αλλάχ σε Αυτόν μόνο, αποτελεί την ουσία του Μονοθεϊσμού και της Αληθινής πίστης, ενώ η απεύθυνσή τους σε άλλους εκτός του Αλλάχ αποτελεί πράξη απιστίας και σιρκ.

Παραδείγματα αυτού του τύπου σιρκ περιλαμβάνουν το να ζητά κανείς από κάποιον άλλον εκτός του Αλλάχ να θεραπεύσει την ασθένεια του ή να αυξήσει την περιουσία του, να βασίζεται σε κάποιον άλλον εκτός του Αλλάχ και να πέφτει σε πρηνή στάση για κάποιον άλλον εκτός του Αλλάχ.

Ο Αλλάχ λέει, «Ο Κύριός σας λέει, ‘Επικαλεστείτε Εμένα και θα ανταποκριθώ στις επικλήσεις σας.’» (Σούρα Γάφιρ, 40:60)

Ο Αλλάχ λέει, «Και εναποθέστε την εμπιστοσύνη σας στον Αλλάχ αν πράγματι είστε πιστοί.» (Αλ-Μά’ιντα, 5:23) «Πέσετε, λοιπόν, σε πρηνή στάση ενώπιον του Αλλάχ και λατρέψτε Τον.» (Σούρα Αν-Νατζμ, 53:62)

Συνεπώς, όποιος απευθύνει οποιαδήποτε πράξη λατρείας σε άλλον εκτός του Αλλάχ είναι, αυστηρά μιλώντας, άπιστος.

2. Το Μικρό Σιρκ: Αυτό περιλαμβάνει τα λόγια ή τις πράξεις εκείνες που οδηγούν κάποιον στο να πέσει στο Μεγάλο σιρκ..

Παραδείγματα αυτού του είδους σιρκ περιλαμβάνουν το να επεκτείνει κανείς την προσευχή του σε διάρκεια ή να απαγγέλει το Κοράνιο λίγο πιο δυνατά για λόγους επίδειξης. Ο Προφήτης r είπε, «Το πράγμα που φοβάμαι περισσότερο για σας είναι το μικρό σιρκ.». Οι Σύντροφοί του ρώτησαν, ‘Τι είναι μικρό Σιρκ, Ω, Αγγελιαφόρε του Αλλάχ;’. Εκείνος απάντησε, ‘Η επίδειξη’». (Μουσνάντ Άχμαντ: 23630)

Ωστόσο, αν ένας άνθρωπος τελεί πράξεις λατρείας αποκλειστικά για επίδειξη, δηλαδή αν δεν υπήρχαν γύρω του άνθρωποι που τον βλέπουν, τότε δεν θα πρόσφερε ποτέ προσευχή, ούτε θα τηρούσε νηστεία, τότε είναι σαφώς υποκριτής. Το να κάνει αυτό αποτελεί αδιαμφισβήτητα μεγάλο σιρκ που οδηγεί κάποιον έξω από το Ισλάμ.

Το να Ζητήσει Κανείς από άλλους Ανθρώπους Ισοδυναμεί με Διάπραξη Σιρκ;

Το Ισλάμ ήρθε για να απελευθερώσει τον ανθρώπινο νου από τα σκοτάδια των προκαταλήψεων και την υποταγή σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από τον Έναν Αληθινό Θεό –τον Αλλάχ.

Συνεπώς, δεν επιτρέπεται να ζητάμε τίποτε από τους νεκρούς ή τα άψυχα όντα ή να υποτασσόμαστε ταπεινά σ’ αυτούς• το να κάνουμε αυτό αποτελεί καθαρή δεισιδαιμονία και κραυγαλέα πράξη σιρκ.

Επιτρέπεται, ωστόσο, να ζητάμε από τους ζωντανούς ό,τι είναι δυνατό να κάνουν, όπως να μας σώσουν από πνιγμό, ή να τους ζητάμε να προσευχηθούν στον Αλλάχ για μας.