Περιγραφή της Προσευχής

1. Η Πρόθεση Η πρόθεση (νίγια) αποτελεί μία από τις προϋποθέσεις της προσευχής, χωρίς την οποία η προσευχή δεν θα είναι έγκυρη. Πριν την προσφορά της προσευχής, πρέπει κανείς να έχει στο μυαλό του την πρόθεση να προσφέρει την συγκεκριμένη προσευχή, όπως για παράδειγμα για την προσευχή του ηλιοβασιλέματος ή την νυχτερινή προσευχή, με σκοπό τη λατρεία του Αλλάχ. Δεν πρέπει ένας Μουσουλμάνος να ανακοινώνει την πρόθεσή του, και αυτό είναι λάθος αν το κάνει, καθώς ούτε ο Προφήτης (r), ούτε οι ευγενείς σύντροφοί του το έκαναν ποτέ.
2. Στέκεται έπειτα με σεβασμό και ταπεινότητα, σηκώνοντας πάνω τα χέρια του στο επίπεδο των ώμων του ή λίγο πιο πάνω από αυτούς, με τις παλάμες των χεριών του στραμμένες προς την κίμπλα, και λέει κάνοντας αυτό «Αλλάχου Άκμπαρ» (Ο Αλλάχ είναι Μέγιστος).

Το Τακμπίρ (δηλαδή η αραβική φράση Αλλάχου Άκμπαρ) είναι ένας τρόπος εξύμνησης και δοξασίας του Αλλάχ. Πράγματι, ο Αλλάχ είναι Σπουδαιότερος από όλους και όλα. Είναι Μεγαλύτερος από τη ζωή αυτού του κόσμου και τους μεταβατικούς πόθους της. Όταν προφέρουμε το Τακμπίρ, αφήνουμε τις εγκόσμιες ανησυχίες και τις επίγειες επιθυμίες πίσω μας, και στρεφόμαστε προς τον Αλλάχ, τον Ύψιστο με μεγάλο σεβασμό και υπέρτατη ταπεινότητα.

3. Έπειτα τοποθετεί το δεξί του χέρι πάνω στο αριστερό, έχοντας και τα δύο στο στήθος του. Διατηρεί τη στάση αυτή κάθε φορά που είναι όρθιος.
4. Έπειτα απαγγέλλει την εισαγωγική επίκληση: Σουμπχάνακα Αλλάχουμα ουά μπι χάμντικα, ουά ταμπάρακα Έσμουκα, ουά τα‘άλα τζάντουκα, ουά λα ιλάχα Γάιρουκ (Δόξα σε Εσένα, ω, Αλλάχ• ανήκει σε Σένα ο έπαινος, ευλογημένο το Όνομά Σου, ύψιστο το Μεγαλείο Σου, και δεν υπάρχει άλλος θεός που αξίζει να λατρεύεται παρά μόνο Εσύ.) Αυτή η επίκληση συστήνεται αλλά δεν είναι υποχρεωτική.
5. Έπειτα λέει: Α‘ούδου μπι Ελλάχι μιν ασ-σαϊτάν ιρ-ρατζίμ) Αναζητώ την προστασία του Αλλάχ από το Σατανά, ο οποίος έχει εξοριστεί από το έλεός Του.
6. Έπειτα λέει: Μπίσμι Ελλάχι Ερ-Ραχμάνι Ερ-Ραχείμ (Στο Όνομα του Αλλάχ, του Παντελεήμονα, του Πολυεύσπλαχνου).
7. Έπειτα απαγγέλλει τη Σούρα Αλ-Φάτιχα, την σπουδαιότερη σούρα στο Κοράνιο.

• Ο Αλλάχ υπενθυμίζει στον Προφήτη (r) τη χάρη Του πάνω του αποκαλύπτοντας σε αυτόν: «Και σου δώσαμε, σίγουρα, [ω, Μωχάμμαντ], εφτά από τα συχνά επαναλαμβανόμενα [εδάφια (δηλ. επαναλαμβάνονται στις προσευχές)] και το σπουδαίο Κοράνιο.» (Σούρα Αλ-Χιτζρ, 15:87)
• Ένας Μουσουλμάνος πρέπει να τη μάθει απ’ έξω, καθώς η απαγγελία της στην προσευχή αποτελεί έναν από τους πυλώνες της προσευχής για όσους προσεύχονται μόνοι ή πίσω από τον ιμάμη σε προσευχές κατά τις οποίες τα Κορανικά εδάφια απαγγέλλονται χαμηλόφωνα, όπως η προσευχή Αδ-Δουχρ και η προσευχή Αλ-‘Ασρ.

8. Λέει αφού απαγγείλει τη Σούρα Αλ-Φάτιχα ή αφού την ακούσει πίσω από τον ιμάμη: ‘Αμήν’, που σημαίνει, «Ω, Αλλάχ, ανταποκρίσου στις επικλήσεις μου.»
9. Αφού απαγγείλει τη Σούρατ Αλ-Φάτιχα, απαγγέλλει άλλη μία σούρα ή κάποια άλλα Κορανικά εδάφια κατά την πρώτη και τη δεύτερη Ράκ‘α (μονάδα προσευχής) μόνο. Στην τρίτη και τέταρτη μονάδα προσευχής απαγγέλλει μόνο τη Σούρατ Αλ-Φάτιχα.

• Η Σούρα Αλ-Φάτιχα και όποια άλλα Κορανικά εδάφια απαγγέλλονται μετά από αυτή, απαγγέλλονται φωναχτά κατά την προσευχή της Φατζρ, και κατά την πρώτη και τη δεύτερη Ράκ‘α της Μάγριμπ και της ‘Ισά’. Όσο και για τη Δουχρ και για την ‘Ασρ, απαγγέλλονται χαμηλόφωνα.
• Όλες οι επικλήσεις απαγγέλλονται κατά κανόνα χαμηλόφωνα.
  

10. Έπειτα απαγγέλλει το Τακμπίρ αφού υψώσει τα χέρια του στο επίπεδο των ώμων του ή λίγο πιο πάνω από αυτούς, με τις παλάμες των χεριών του στραμμένες προς την κίμπλα, ακριβώς όπως έκανε κατά την απαγγελία του πρώτου τακμπίρ.
11. Έπειτα σκύβει σε στάση υπόκλισης, χαμηλώνοντας το κεφάλι και την πλάτη και διατηρώντας τα ίσια σε ορθή γωνία, τοποθετώντας τις παλάμες των χεριών του στα γόνατα. Λέει τρεις φορές, ενώ βρίσκεται στην αποκαλούμενη στάση ρουκού‘, «Σουμπχάνα Ραμπίγια Αλ-‘Αδείμ (Δόξα στον Κύριό μου, τον Μέγα)» (Είναι υποχρεωτικό αυτό να ειπωθεί μία φορά, αλλά συστήνεται να ειπωθεί τρεις φορές). Η θέση ρουκού‘ αποτελεί μια θέση εξύμνησης και δοξασίας του Αλλάχ.

• Σουμπχάνα Ραμπίγια Αλ-‘Αδείμ: ‘Τον δοξάζω και Τον κηρύσσω απαλλαγμένο από όλα τα ελαττώματα και αναγνωρίζω την απόλυτη τελειότητά Του’. Απαγγέλει τη φράση «Σουμπχάνα Ραμπίγια Αλ-‘Αδείμ» ενώ είναι σκυμμένος, σε απόλυτη ταπεινότητα και υποταγή στον Παντοδύναμο Αλλάχ.

12. Ύστερα επανέρχεται στην ορθή στάση, σηκώνοντας τα χέρια του στο ύψος των ώμων ή λίγο πιο πάνω από αυτούς, με τις παλάμες των χεριών του στραμμένες προς την Κίμπλα, λέγοντας Σάμι‘α Αλλάχου λι μαν χάμινταχ (Ο Αλλάχ ακούει αυτόν που Τον εξυμνεί). Το λέει αυτό κάθε φορά που προσεύχεται μόνος του ή ήταν ο ίδιος ο ηγέτης της προσευχής (ιμάμ). Έπειτα λέει: Ράμπανα ουά Λακά αλ-χαμντ (Κύριέ μας, σε Εσένα ανήκει όλη η δόξα). Συνίσταται μετά από αυτό να πει κανείς: χάμνταν καθίραν τάιγιεμπαν μουμπάρακαν φίχι. Μίλ’α ασ-σαμαουάτι ουά μίλ’α αλ-’άρντι ουά μίλ’α μα σί’τα μιν σάι’εν μπα‘ντ (Ένας άφθονος, όμορφος και ευλογημένος έπαινος. Ένας έπαινος που γεμίζει τους ουρανούς, τη γη, και όλα όσα Επιθυμείς Εσύ από εκεί και πέρα).

13. Έπειτα λέει το Τακμπίρ και πέφτει σε πρηνή στάση, με τα δάχτυλα των δύο ποδιών, τα γόνατα, τα χέρια, το μέτωπο και τη μύτη να αγγίζουν το πάτωμα. Συνίσταται να μην φέρνει τα χέρια κοντά στα πλευρά, ούτε την κοιλιά κοντά στους μηρούς, διασφαλίζοντας ότι οι πήχεις των χεριών του δεν είναι σε επαφή με το πάτωμα.
14. Λέει σε αυτήν τη στάση, η οποία αποκαλείται σουτζούντ, Σουμπχάνα Ραμπίγια Αλ-Ά‘λα (Δόξα στον Κύριό μου, τον Ύψιστο). Είναι υποχρεωτικό αυτό να ειπωθεί μία μόνο φορά, αλλά συνίσταται να ειπωθεί τρεις φορές. Η πρηνής στάση (σουτζούντ) αποτελεί την πιο ευγενή στάση κατά την οποία πρέπει να γίνονται επικλήσεις στον Παντοδύναμο Αλλάχ. Συνεπώς, μετά την απαγγελία την υποχρεωτικής επίκλησης που αναφέρεται πιο πάνω, ένας Μουσουλμάνος συνίσταται να επικαλείται τον Αλλάχ και ταπεινά και με ειλικρίνεια να Του ζητά οτιδήποτε θέλει σε αυτήν τη ζωή ή τη Μέλλουσα. Ο Προφήτης (r) είπε, «Το πιο κοντά που μπορεί να βρεθεί ένας δούλος στον Κύριό του είναι όταν πέφτει πρηνής σε προσευχή. Έτσι, να επικαλείστε τον Αλλάχ πολύ σε αυτήν τη στάση.» (Σαχίχ Μόσλεμ: 482)

• Σουμπχάνα Ραμπίγια Αλ-’Ά‘λα σημαίνει: Κηρύσσω τον Αλλάχ, τον Ύψιστο, τον Παντοδύναμο, πάνω από τους ουρανούς, απαλλαγμένο από όλα τα ελαττώματα. Αυτή η φράση θυμίζει στον προσευχητή, ο οποίος βρίσκεται σε πρηνή στάση ταπεινά ενώπιον του Αλλάχ, τη διαφορά ανάμεσα σε αυτόν και τον Δημιουργό του, τον Ύψιστο, προτρέποντάς τον να υποταχθεί με ταπεινότητα σε Αυτόν.

15. Έπειτα λέει το Τακμπίρ και κάθεται ανάμεσα στις δύο πρηνές στάσεις. Συνίσταται να κάθεται στο αριστερό πόδι ενώ κρατά το δεξί πόδι κάθετα με τα δάχτυλα να δείχνουν προς την κίμπλα και τοποθετώντας τα χέρια του στους μηρούς κοντά στα γόνατα.

• Στην πραγματικότητα, όλες οι καθιστές στάσεις κατά τη διάρκεια της προσευχής πρέπει να γίνονται με αυτόν τον τρόπο, εκτός από τη στάση κατά την οποία απαγγέλλεται το τελικό τασάχουντ κατά τις προσευχές που αποτελούνται από τρεις ή τέσσερις Ράκ‘α, στην οποία περίπτωση συνίσταται να κάθεται με τον αριστερό γλουτό στο έδαφος, το δεξί πόδι τοποθετημένο κάθετα με τα δάχτυλα του ποδιού στραμμένα προς την κίμπλα, και το αριστερό πόδι στο πλάι να αναδύεται κάτω από το δεξί πόδι.
• Αν δεν μπορεί να καθίσει έτσι για το πρώτο τασάχουντ ή το δεύτερο εξαιτίας πόνου στο γόνατο ή επειδή δεν είναι συνηθισμένος σε τέτοιες στάσεις, τότε μπορεί να καθίσει με παρόμοιο άνετο τρόπο.

16. Λέει όταν κάθεται μεταξύ των δύο πρηνών στάσεων: ‘Ράμπι Ίγφιρ λι’ (Ω, Κύριέ μου, συγχώρεσέ με) τρεις φορές.
17. Έπειτα λέει το Tακμπίρ και πέφτει ξανά σε πρηνή στάση με τον ίδιο τρόπο όπως πριν. Αυτό ολοκληρώνει μία μονάδα (Ράκ‘α) της προσευχής.
    
18. Έπειτα σηκώνεται ξανά σε όρθια στάση, για τη δεύτερη μονάδα, λέγοντας το τακμπίρ.
19. Τελεί την δεύτερη μονάδα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως την πρώτη.
20. Μετά τη δεύτερη πρηνή στάση κατά τη δεύτερη μονάδα, παίρνει καθιστική στάση και απαγγέλει το πρώτο τασάχουντ: Ατ-ταχιγιάτου Λιλλάχι, ουά ασ-σαλαουάτου ουά ατ-τάιγιεμπατ, ασ-σαλάμου ‘αλάικα άιγιουχα αν-ναμπέιου ουά ράχματου Αλλάχι ουά μπαρακάτουχ, ασ-σαλάμου ‘αλάινα ουά ‘άλα ‘ιμπάντι Ελλάχι εσ-σάλιχιν, άσχαντου αλ-λά ιλάχα ίλλα Αλλάχ, ουά άσχαντου αν-νά Μωχάμμανταν ‘άμπντουχου ουά ρασούλουχ (Οι καλύτεροι χαιρετισμοί είναι για τον Αλλάχ, και οι προσευχές και κάθε καλό και αγνό. Είθε η Ειρήνη, το Έλεος και οι Ευλογίες του Αλλάχ να είναι σε σένα, Ω, Προφήτη. Είθε η ειρήνη να είναι σε μας και στους ενάρετους δούλους του Αλλάχ. Μαρτυρώ πως δεν υπάρχει άλλος θεός που αξίζει να λατρεύεται παρά μόνο ο Αλλάχ, και μαρτυρώ πως ο Μωχάμμαντ είναι ο δούλος Του και ο Αγγελιαφόρος Του).
21. Έπειτα σηκώνεται, λέγοντας το Τακμπίρ και σηκώνοντας τα χέρια του στο ύψος των ώμων του με τις παλάμες των χεριών του στραμμένες προς τη Κίμπλα, για να αναλάβει όρθια στάση και να ολοκληρώσει τις υπόλοιπες μονάδες προσευχής αν η προσευχή αποτελείται από τρεις μονάδες (Μάγριμπ) ή τέσσερις μονάδες (Δουχρ, ‘Ασρ και ‘Ισά’). Κατά την τρίτη και τέταρτη μονάδα ωστόσο, απαγγέλλει μόνο τη Σούρατ Αλ-Φάτιχα.

• Αν η προσευχή αποτελείται από δύο μονάδες (Φατζρ), απαγγέλλει το τελικό τασάχουντ, το οποίο αναφέρεται αμέσως μετά.

22. Κατά την τελευταία μονάδα μετά τη δεύτερη πρηνή στάση, κάθεται και απαγγέλει το τελευταίο τασάχουντ. Αυτό αποτελείται από το πρώτο τασάχουντ που αναφέρθηκε νωρίτερα, το οποίο ακολουθείται αμέσως από το εξής: Αλλάχουμμα σάλλι ‘άλα Μωχάμμαντ, ουά ‘άλα άαλι Μωχάμμαντ, κάμα σαλάιτα ‘άλα Ιμπραχήμα ουά ‘άλα άαλι Ιμπραχήμ, Ίννακα Χαμίντουν Ματζίντ. Ουά μπάρικ ‘άλα Μωχάμμαντ, ουά ‘άλα άαλι Μωχάμμαντ, κάμα μπάρακτα ‘άλα Ιμπραχήμα ουά ‘άλα άαλι Ιμπραχήμ, Ίννακα Χαμίντουν Ματζίντ (Ω, Αλλάχ, εξύψωσε τον Μωχάμμαντ και την οικογένεια του Μωχάμμαντ, όπως εξύψωσες τον Αβραάμ και την οικογένεια του Αβραάμ. Στ’ αλήθεια είσαι Αξιέπαινος και Ένδοξος. Ω, Αλλάχ, ευλόγησε τον Μωχάμμαντ και την οικογένεια του Μωχάμμαντ, όπως ευλόγησες τον Αβραάμ και την οικογένεια του Αβραάμ. Στ’ αλήθεια είσαι Αξιέπαινος και Ένδοξος).

• Στη συνέχεια, συνίσταται να απαγγείλει την ακόλουθη επίκληση: Αλλάχουμα ίννι α‘ούδου Μπίκα μιν ‘αδάμπι τζαχάναμ, ουά μιν ‘αδάμπι ελ-κάμπρ, ουά μιν φίτνατι αλ-μάχια ουά αλ-μαμάτι, ουά μιν φίτνατι Ελ-Μασίχι Εντ-Ντατζάλ (Ω, Αλλάχ, αναζητώ καταφύγιο σε Σένα από την τιμωρία του Πυρός, από το μαρτύριο του τάφου, από τις δοκιμασίες αυτής της ζωής και του θανάτου, και από το κακό του ψευδούς Μεσσία). Έπειτα κάνει επικλήσεις στον Αλλάχ αναζητά ότι επιθυμεί.

23. Τέλος, γυρίζει το πρόσωπό του δεξιά λέγοντας: Ασ-σαλάμου ‘αλάικουμ ουά ράχματου Αλλάχ (Η ειρήνη και το έλεος του Αλλάχ σε σας). Έπειτα, στρέφει το κεφάλι του στην αριστερή πλευρά και λέει το ίδιο.

• Με αυτούς τους χαιρετισμούς ολοκληρώνει την προσευχή του όπως είπε ο Προφήτης (r), «Η προσευχή ξεκινά με το Τακμπίρ και τελειώνει με το Τασλίμ.» (Σούνναν Άμπου Νταούντ: 61• Σούνναν Ατ-Τίρμιδι: 3). Το Τακμπίρ αναφέρεται στη φράση: ‘Αλλάχου Άκμπαρ’ (Ο Αλλάχ είναι ο Μέγιστος όλων), και το Τασλίμ αναφέρεται στη φράση: ‘Ασ-σαλάμου ‘αλάικουμ ουά ράχματου Αλλάχ’ (Η ειρήνη και το έλεος του Αλλάχ σε σας).

24. Συνίσταται ένας Μουσουλμάνος να απαγγείλει τις ακόλουθες επικλήσεις αφού ολοκληρώσει οποιαδήποτε από τις πέντε υποχρεωτικές καθημερινές προσευχές:
    1. Αστάγφιρου Αλλάχ (Αναζητώ τη συγχώρεση του Αλλάχ) τρεις φορές.
    2. Αλλάχουμμα Άν-τα Ασ-Σαλάμ, ουά Μίνκα Ασ-Σαλάμ, ταμπαράκτα για δα Ατζαλάλι ουά Αλ-Ικράμ (Ω, Αλλάχ, είσαι Ανώτερος από κάθε ατέλια και από Εσένα έρχεται η ειρήνη. Ευλογημένος να είσαι, Ιδιοκτήτης της Δόξας και της Τιμής). Αλλάχουμμα λα μάνι‘α λίμα α‘τάιτα, ουά λα μού‘τιγια λίμα μανά‘τα, ουά λα γιάνφα‘ου δα αλ-τζάντο, Μίνκα αλ-τζάντ (Ω, Αλλάχ, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει αυτό που δίνεις, ούτε μπορεί κανείς να δώσει αυτό που εμποδίζεις• και η δύναμη ενός δυνατού ανθρώπου δεν μπορεί να τον ωφελήσει ενατίον Σου.).
    3. Σουμπχάνα Αλλάχ (Δοξάζω τον Αλλάχ από οποιαδήποτε ατέλεια) 33 φορές, Αλ-Χάμντου Λιλλάχ (Δόξα του Αλλάχ) 33 φορές και Αλλάχου Άκμπαρ (Ο Αλλάχ είναι ο μέγιστος όλων) 33 φορές. Ολοκληρώνει το σύνολο των εκατό, λέγοντας, «Λα ιλάχα ίλ-λα Αλλάχ, Ουάχνταχου λα σαρίκα Λάχ, Λάχου αλ-μούλκου, ουά Λάχου αλ-χάμντου, ουά Χούα ‘άλα κούλι σάι’εν Καντίρ (Δεν υπάρχει άλλος θεός που να αξίζει να λατρεύεται παρά μόνο ο Αλλάχ• δεν έχει εταίρους• η βασιλεία και ο έπαινος ανήκουν σε Αυτόν και έχει δύναμη για τα πάντα).