இஸ்லாம் ஒரு வாழ்வியல் மார்க்கம்

இஸ்லாம் உலக மற்றும் மறுமை வாழ்க்கைகளுக்கிடையில் சமத்துவத்தைப் பேணுகின்ற ஒரு மார்க்கமாகும்.

இஸ்லாத்தைப் பொறுத்தவரையில் உலகம் என்பது ஒரு விளைநிலமாகும். அதிலே ஒரு முஸ்லிம் தனது வாழ்வின் சகல நிலைகளிலும் நற்செயல்கள் எனும் விதைகளை நட்டி உலகிலும் மறுமையிலும் அதற்குரிய கூலிகளை தனது உழைப்பின் அறுவடையாகப் பெறுகின்றான்.

இவ்வாறான பயிரிடுதலை மேற்கொள்வதற்கு அர்ப்பணிப்பு, மனஉறுதி, அதீதஈடுபாடு, தன்நம்பிக்கை போன்ற மனப்பாங்குகளே அவசியமாகும்.

இவைகள் பின்வரும் அம்சங்களில் வெளிப்படுகின்றன:

பூமியை வளப்படுத்தல்:

அல்லாஹ் கூறுகின்றான்:

பூமியிலிருந்தே உங்களை அவன் உருவாக்கினான். மேலும், அந்த பூமியை வளப்படுத்துமாறு உங்களை அவனே பணித்தான். (ஹூத் : 61)

அல்லாஹ் எம்மை இப்பூமியிலே படைத்து, அதனை வளப்படுத்துவதன் மூலம் மனித சமூகத்தின் நலனுக்காக உழைக்க வேண்டுமென அவன் எம்மை பணித்துள்ளான்.

இது இஸ்லாத்தின் போதனைகளுக்கு முரணானது அல்ல. மாறாக பூமியை வளப்படுத்துவதும், விருத்திசெய்வதும் மனிதன் படைக்கப்பட்ட இலக்குகளுள் ஒன்றாகவும் மறுமை நாள் போன்ற குழப்பம் நிறைந்த கடினமான சூழ்நிலைகளில் கூட மேற்கொள்ளப்பட வேண்டிய வணக்க வழிபாடுகளுள் ஒன்றாகவும் இஸ்லாம் இதனை அடையாளப்படுத்துகின்றது.

இதனால் தான் நபியவர்கள் முஸ்லிம் சமூகத்தை நோக்கி இவ்வாறு உபதேசித்தார்கள்:

மறுமை நாள் சம்பவிக்கப்போகும் நிலையில் கூட ஒரு முஸ்லிம் ஒரு பயிரை நடுவதற்கு தயாராக இருப்பின்,அவரால் முடிந்தால் அதனை அவர் நடட்டும். அது அவருக்கு ஸதகாவாக மாறும். (அல் முஸ்னத் :2712)

சமூக உறவுகளைப் பேணுதல் :

சமூகத்தை கட்டியெழுப்பவும் சமூகப் புனரமைப்பில் ஈடுபடவும் ஒருவருக்கொருவர் பரஸ்பரம் உறவாடவும் தங்களுக்கிடையிலான சமய மற்றும் கலாசார வேறுபாடுகளுக்கப்பால் உயர்ந்த பண்பாட்டு விழுமியங்கள் மற்றும் நடத்தைகளின் அடிப்படையில் இஸ்லாம் தனது ஆதரவாளர்களை தங்களைச் சூழவுள்ள மக்களோடு ஒன்றிணைந்து சமூக உறவைப் பேணி வாழ்வதற்கும் அழைப்பு விடுக்கின்றது.

மக்களை விட்டு தனித்து, தூரவிலகி வாழ்வது தாயிகளினதோ (இஸ்லாமிய அழைப்பாளர்கள்) சீர்திருத்தவாதிகளினதோ வழிமுறையல்ல.

எனவேதான், நபியவர்கள் இவ்வாறு கூறினார்கள்:

மனிதர்களை விட்டும் தூரவிலகி ஒதுங்கி வாழும் ஒருவனை விட மனிதர்களோடு இணைந்து உறவாடி அதன் போது அவர்களினால் ஏற்படும் தவறுகள் துன்பங்களைச் சகித்துக்கொள்ளும் ஒருவனே சிறந்தவன் (இப்னு மாஜாஹ் : 4032)