Wykonywanie modlitwy

Intencja Intencja (nijja) jest warunkiem koniecznym modlitwy. Jest to podjęcie w sercu zamiaru oddania Allahowi czci poprzez modlitwę i świadomość tego, którą z modlitw wykonujemy (np. maghrib czy ‘isza’). Intencję wystarczy mieć w sercu i umyśle, nie należy jej wypowiadać na głos – taka praktyka jest błędem, gdyż ani Prorok r , ani jego szlachetni Towarzysze nigdy tego nie robili.
Osoba modląca się staje i mówi: Allāhu Akbar (‘Allah jest Największy’), unosząc dłonie do poziomu ramion lub nieco powyżej, z wewnętrzną ich stroną skierowaną w kierunku qibla. Takbῑr (czyli arabskie wyrażenie Allāhu Akbar) to sposób wysławiania i wywyższania Allaha. Doprawdy, Allah jest wspanialszy, niż ktokolwiek i cokolwiek innego. Jest wspanialszy niż życie na tym świecie oraz wszystkie pragnienia i przyjemności. Kiedy ogłaszamy takbῑr, pozostawiamy wszystkie troski tego świata i ziemskie pragnienia za sobą i zwracamy się ku Allahowi, Najwyższemu, Wywyższonemu, z wielką czcią i najwyższą pokorą.

Następnie umieszcza swą prawą dłoń na lewej, obie kładąc na klatce piersiowej. Układa je tak zawsze, gdy znajduje się w pozycji stojącej.
Następnie recytuje suplikację otwierającą (zalecane, aczkolwiek nie jest to obowiązek): Subḥānak Allāhumma ła biḥamdik, ła tabārak asmuk, ła ta‘ālā dżadduk, ła lā ilāha ghajruk (‘Wszelka cześć i chwała Tobie, Allahu; błogosławione Twe imię, wywyższony Twoj majestat i nie ma boga poza Tobą’).
Potem mówi: A‘ūdu billāhi minasz szajṭān-ir radżῑm (‘Szukam u Allaha schronienia przed Szatanem przeklętym’).
Następnie mówi: Bismillāh-ir Raḥmān-ir Raḥῑm (‘W imię Allaha, Miłosiernego, Litościwego’).
Następnie recytuje Sūrat al Fātiḥa – najważniejszy rozdział w Koranie.

Allah ﷻ przypomina Prorokowi r o łasce, jaką go obdarzył, objawiając mu tę surę: „Daliśmy tobie siedem powtarzanych i Koran wspaniały” (Al Ḥidżr, 15:87). „Siedem powtarzanych” oznacza wersety tejże sury, których jest siedem.
Muzułmanin musi się nauczyć tego krótkiego rozdziału na pamięć, gdyż recytowanie go w modlitwie stanowi jeden z filarów modlitwy zarówno dla tych, którzy modlą się sami, jak i dla tych, którzy modlą się za imāmem.

Po wyrecytowaniu Sūrat Al Fātiḥa lub wysłuchaniu jej, gdy recytuje ją imām, osoba modląca się mówi: Amῑn, co oznacza: „O Boże, wysłuchaj moje modlitwy”.
Potem w dwóch pierwszych cyklach modlitwy recytuje inną surę lub kilka wersetów Koranu. W trzecim i czwartym cyklu recytuje tylko Sūrat Al Fātiḥa.

Sūrat Al Fātiḥa i wszelkie wersety Koranu recytowane po niej są recytowane na głos w modlitwie o świcie (fadżr), wieczornej (maghrib) i nocnej (‘iszā’), zaś w modlitwie południowej (ẓuhr) i popołudniowej (‘aṣr) recytowane są po cichu.
Wszelkie suplikacje w modlitwach recytuje się po cichu.

Następnie modlący recytuje takbῑr, unosząc jednocześnie dłonie na wysokość ramion lub nieco ponad nie, zwrócone wewnętrzną stroną w kierunku qibla, tak samo, jak to robił recytując pierwszy takbῑr.
Potem wykonuje skłon, zniżając swą głowę oraz plecy i utrzymując je w jednej linii, kładąc dłonie na kolanach. Będąc w tej pozycji, zwanej rukū‘, mówi trzykrotnie: Subḥāna Rabbijal ‘Aẓῑm (‘Wszelka cześć mojemu Panu, Najpotężniejszemu’). Obowiązkiem jest wypowiedzenie tych słów jeden raz, jednak zalecane jest, by wypowiedzeić je trzykrotnie. W pozycji rukū‘ powinniśmy wywyższać i wychwalać Allaha I .

Słowa Subḥāna Rabbijal ‘Aẓῑm oznaczają: uznaję, że Allah jest wolny od wszelkich wad. Mówię to, kłaniając się przed Nim z pokorą i w całkowitym poddaniu.

Następnie przyjmuje pozycję stojącą, unosząc dłonie do poziomu ramion lub nieco wyżej, zwrócone wewnętrzną stroną ku qibla, tak jak wcześniej, i mówiąc: Sami‘ Allāhu liman ḥamidah (‘Allah słucha tego, kto Go wychwala’). Wypowiada to niezależnie od tego, czy modli się sam, czy jest osobą prowadzącą modlitwę (imāmem). Następnie każdy z modlących mówi: Rabbanā ła lakal ḥamd (‘O Panie, Tobie należy się wszelka chwała’). Jest zalecane, by powiedzieć po tym: Ḥamdan katῑran ṭajjiban mubārakan fïh. Mil’as-samāłāti ła mil’al-arḍ, ła mil’a mā szi’ta min szaj’in ba‘d (‘Chwała obfita, dobra i błogosławiona. Twoja chwała wypełnia niebiosa i ziemię, i wszystko, co tylko zechcesz’).

Następnie recytuje takbῑr i wykonuje pokłon, dotykając ziemi siedmioma częściami ciała: czołem i nosem (liczonymi jako jedna część ciała), dłońmi, kolanami i palcami obu stóp. Zaleca się, by nie zbliżał za bardzo swych rąk do boków tułowia, ani brzucha do ud i upewnił się, że jego przedramiona nie dotykają podłoża.
W tej pozycji, zwanej sudżūd, mówi: Subḥāna Rabbijal A‘lā (‘Wszelka cześć mojemu Panu, Najwyższemu’). Obowiązkiem jest wypowiedzenie tych słów jeden raz, jednak zalecane jest, by wypowiedzieć je trzykrotnie.

Pokłon (sudżūd) jest najwspanialszą pozycją, w której należy wykonywać suplikacje do Wszechmogącego Allaha. Dlatego zaleca się, by po wyrecytowaniu obowiązkowej suplikacji wsponianej powyżej, muzułmanin wznosił prośby do Allaha i pokornie prosił Go o cokolwiek chce z życia tego lub przyszłego. Prorok r powiedział: „Sługa jest najbliżej swego Pana, kiedy wykonuje pokłon. Więc wznoście dużo próśb do Allaha, będąc w tej pozycji” (Saḥῑḥ Muslim: 482). Subḥāna Rabbijal A‘lā oznacza: uznaję Allaha Najwyższego, Wszechmogącego, będącego ponad niebiosami, wolnym od wszelkich niedoskonałości i wad. Ponadto ta pozycja – pokłon – przypomina modlącemu, o różnicy pomiędzy nim a jego Stwórcą, Najwyższym, sprawiając, że poddaje Mu się on z pokorą.

Następnie recytuje takbῑr i przyjmuje pozycję siedzącą pomiędzy dwoma pokłonami. Zalecane jest, by usiadł na lewej stopie, prawą trzymając pionowo. Dłonie kładzie na swych udach, w pobliżu kolan.

Tak naprawdę wszystkie pozycje siedzące podczas modlitwy powinny wyglądać w ten sposób, z wyjątkiem tej przyjmowanej podczas recytacji końcowego taszahhud. W tym przypadku zalecane jest, by usiąść lewym pośladkiem na ziemi, z prawą stopą umieszczoną pionowo i z lewą nogą ułożoną w bok, ze stopą wychodzącą spod stopy prawej.
Jeśli nie można usiąść w ten sposób przy pierwszym lub drugim taszahhud ze względu na ból w kolanach, lub ponieważ nie przywykło się do takiej pozycji, wówczas można usiąść w jakiś podobny sposób, by było nam wygodnie.

W pozycji siedzącej pomiędzy dwoma pokłonami, modlący mówi: Rabbighfir lῑ, łarḥamnῑ, łahdinῑ, łarzuqnῑ, ładżburnῑ, ła ‘āfinῑ (‘O Allahu, wybacz mi, zmiłuj się nade mną, poprowadź mnie, daj mi zaopatrzenie, wesprzyj mnie i chroń mnie’)
Następnie recytuje takbῑr i wykonuje pokłon w ten sam sposób, jak wcześniej.
Potem podnosi się z pokłou do pozycji stojącej, mówiąc Allāhu Akbar. (Tu kończy się pierwszy cykl modlitwy).
Wykonuje drugi cykl w dokładnie taki sam sposób, jak pierwszy.
Po drugim pokłonie w drugim cyklu, przyjmuje pozycję siedzącą i recytuje pierwszy taszahhud: At taḥijjātu lillāhi łaṣ ṣalałātu łaṭ ṭajjibāt, as salāmu ‘alejka ajjuhan nabijju ła raḥmatullāhi ła barakātuh, as-salāmu ‘alejnā ła ‘alā ‘ibād-illāh-iṣ-ṣāliḥῑn. Aszhadu an lā ilāha illallāh, ła aszhadu anna Muḥammadan ‘abduhu ła rasūluh (‘Wszelka cześć, akty czci i dobre uczynki są dla Allaha. Pokój, miłosierdzie i błogosławieństwo Allaha niech będzie z tobą, Proroku. Pokój z nami i z wszystkimi prawymi sługami Allaha. Zaświadczam, że nie ma boga godnego czci z wyjątkiem Allaha i zaświadczam, że Muḥammad jest Jego sługą i Jego Wysłannikiem’).
Następnie podnosi się, recytując jednocześnie takbῑr, by przyjąć pozycję stojącą i wykonać pozostałe cykle, jeśli modlitwa składa się z trzech cykli (maghrib) lub czterech (ẓuhr, ‘aṣr i ‘iszā’). Wtrzecim i czwartym cyklu recytuje się tylko Sūrat Al Fātiḥa.

Jeśli modlitwa składa się z dwóch cykli (fadżr), recytuje pierwszy taszahhud, a po nim końcowy taszahhud, który jest opisany poniżej.

W drugim cyklu po drugim pokłonie modlący przyjmuje pozycję siedzącą i recytuje końcowy taszahhud. Składa się on z pierwszego taszahhud wspomnianego wcześniej, po którym od razu mówi się następujące słowa: Allāhumma ṣalli ‘alā Muḥammad, ła ‘alā āli Muḥammad, kamā ṣallejta ‘alā Ibrāhῑm, ła ‘alā āli Ibrāhῑm, innaka Ḥamῑdun Madżῑd. Ła bārik ‘alā Muḥammad, ła ‘alā āli Muḥammad, kamā bārakta ‘alā Ibrāhῑm, ła ‘alā āli Ibrāhῑm, innaka Ḥamῑdun Madżῑd (‘O Allahu, wywyższ Muḥammada i rodzinę Muḥammada, tak jak wywyższyłeś Abrahama i rodzinę Abrahama, zaprawdę, Tyś jest Wychwalony, Najwspanialszy. I pobłogosław Muḥammada i rodzinę Muḥammada, tak jak pobłogosławiłeś Abrahama i rodzinę Abrahama, zaprawdę Tyś jest Wychwalony, Najwspanialszy’).

Zaleca się, by po tym wyrecytować następującą suplikację: Allahumma innῑ a‘ūdu bika min ‘adābi dżahannam, ła min, ‘adāb il qabr, ła min fitnat il maḥjā łal-mamāt, ła min fitnat-il Masῑḥ-id Dadżdżāl (‘O Allahu, szukam u Ciebie schronienia przed karą Piekła, przed karą grobu, przed próbami za życia i w momencie śmierci, i przed próbą i nieszczęściem fałszywego Mesjasza’).

W końcu wykonuje taslῑm, odwracając twarz w prawą stronę i mówiąc: As salāmu ‘alejkum ła raḥmatullāh (‘Pokój i łaska Allaha niech będzie z wami’), a następnie odwracając twarz w lewo i wypowiadając te same słowa.

Tym pozdrowieniem modlitwa zostaje zakończona, zgodnie z przekazem Proroka r : „Modlitwa zaczyna się od takbῑr a kończy się na taslῑm” (Sunan Abu Dāłūd: 61; Sunan At Tirmidῑ: 3). Takbῑr odnosi się do słów Allāhu Akbar (‘Allah jest Największy’), a taslῑm odnosi się do słów As salāmu ‘alejkum ła raḥmatullāh (‘Pokój i łaska Allaha niech będzie z wami’).

Zalecane jest, by muzułmanin po zakończeniu każdej z pięciu obowiązkowych codziennych modlitw recytował następujące suplikacje:
1. Astaghfirullāh (‘Allahu, przebacz mi’) ‒ trzy razy.
2. Allāhumma Antas Salām, ła mink as salām, tabārakta jā dal-dżalāli łal-ikrām (‘O Allahu, Ty jesteś Pokojem i od Ciebie pochodzi pokój. Błogosławiony jesteś, o Władco majestatu i czci’). Allāhumma lā māni‘a limā a‘ṭajt, ła lā mu‘ṭija limā mana‘t, ła lā janfa‘u dal-dżaddi, minkal-dżadd (‘O Allahu, nikt nie może wstrzymać tego, co Ty dajesz, ani nikt nie może dać tego, co Ty wstrzymujesz; i żadne bogactwo ani majestat nie może przynieść nikomu korzyści, gdyż od Ciebie pochodzi wszelkie bogactwo i majestat’).
3. Subḥān Allāh (‘Wszelka cześć Allahowi’) – 33 razy, Alḥamdu lillāh (‘Chwała Allahowi’) – 33 razy, i Allāhu Akbar (‘Allah jest Największy’) ‒ 33 razy, po czym dopełnia do stu, mówiąc: Lā ilāha illallāhu, łaḥdahu lā szarῑka lah, lahul mulku, ła lahul ḥamdu, ła Huła ‘alā kulli szej’in qadῑr (‘Nie ma boga godnego czci, jak tylko Allah, jedyny, nie posiadający żadnych partnerów; do Niego należy królestwo i chwała i On jest nad każdą rzeczą wszechwładny’).

Wyjaśnienie sury Al Fātiḥa

l ḥamdu lillāhi Rabbil-‘ālamῑn – „Chwała Allahowi, Panu światów” (1:2): Wychwalam Allaha, wszpominając wszystkie Jego atrybuty, działania, oraz jawne i skryte błogosławieństwa z należną miłością i czcią. Rabb (tłumaczone tu jako „Pan”) odnosi się do Wszechmogącego Allaha, Stwórcy, Właściciela, Zaopatrującego i Dysponującego wszelkimi sprawami. Słowo „światy” odnosi się do wszystkiego innego niż Allah, i obejmuje świat ludzi, dżinów, aniołów oraz zwierząt i innych stworzeń.

Ar Raḥmān-ir Raḥῑm – „Miłosiernemu, Litościwemu” (1:3): Ar Raḥmān (Miłosierny) i Ar Raḥῑm (Litościwy) to dwa z imion Allaha. Ar Raḥmān ma szersze znaczenie, wskazuje na miłosierdzie Allaha wobec wzelkich Jego stworzeń, podczas gdy forma Ar Raḥῑm wskazuje na miłosierdzie, które ma On dla Swych wiernych sług.

Māliki Jałmid Dῑn – „Królowi Dnia Sądu” (1:4): Będzie On jedynym Sędzią w Dniu Sądu. To oświadczenie przypomina wierzącym o Dniu Ostatnim i zachęca ich do wykonywania dobrych uczynków.

Ijjāka na‘budu ła ijjāka nasta‘ῑn – „Tylko Ciebie czcimy i tylko Ciebie prosimy o pomoc” (1:5): Nie czcimy nikogo innego, jak tylko Ciebie, i nie dodajemy Ci żadnych partnerów. Szukamy tylko Twojej pomocy i wsparcia we wszystkich naszych sprawach, gdyż moc decydowania spoczywa wyłącznie w Twoich rękach.

Ihdinaṣ ṣirāṭ-al mustaqῑm – „Prowadź nas Drogą Prostą” (1:6): Pokaż nam Drogę Prostą i pomóż nam na niej zostać do czasu, aż się z Tobą spotkamy. Droga Prosta (aṣ ṣirāṭ-al mustaqῑm) to wyłącznie islam, jasna religia, która prowadzi do osiągnięcia zadowolenia Allaha i do Rau. To Muhammad (r), Pieczęć Proroków, wskazał nam ją, i szczęście człowieka zależy w całości od tego, jak się tej drogi trzyma.

Ṣirāṭalladῑna an‘amta ‘alejhim – „Drogą tych, których obdarzyłeś błogosławieństwami” (1:7): Czyli drogą, do której poprowadziłeś proroków i wszystkich prawych ludzi, którzy znają prawdę i podążają za nią.

Ghajril maghḍūbi ‘alejhim łalaḍ-ḍālῑn – „a nie tych, na których jesteś zagniewany, ani tych, którzy zbłądzili” (1:7): Trzymaj nas z dala od drogi tych, na których jesteś zagniewany, ponieważ znają oni prawdę, ale zdecydowali za nią nie podążać, czyli od żydów i im podobnych; trzymaj nas także z dala od drogi tych, którzy nie zostali poprowadzeni do prawdy ze względu na ich nieświadomość, czyli chrześcijan i im podobnych.

Co powinna zrobić osoba, która nie zna na pamięć Sūrat Al Fātiḥa i obowiązkowych suplikacji wypowiadanych w modlitwie?

Nowy muzułmanin, który nie zna jeszcze na pamięć Sūrat Al Fātiḥa i obowiązkowych suplikacji wypowiadanych w modlitwie, musi zrobić następujące rzeczy:

Starać się zapamiętać obowiązkowe słowa używane w modlitwie, które należy wypowiadać w języku arabskim, gdyż inaczej jego modlitwa będzie nieważna. Oto one: Surat Al Fātiḥa, Allāhu Akbar (‘Allah jest Największy’), Subḥāna Rabbijal ‘Aẓῑm (‘Wszelka cześć mojemu Panu, Najpotężniejszemu’), Sami‘ Allāhu liman ḥamidah (‘Allah słucha tego, kto Go wychwala’), Rabbanā ła lakal ḥamd (‘O Panie, Tobie należy się wszelka chwała’), Subḥāna Rabbijal A‘lā (‘Wszelka cześć mojemu Panu, Najwyższemu’), Rabbighfir lῑ (‘O Panie, wybacz mi’), pierwszy taszahhud, końcowy taszahhud i As-salāmu ‘alejkum ła raḥmatullāh (‘Pokój i łaska Allaha niech będzie z wami’).
Powtarzać w swej modlitwie, najlepiej jak potrafi, wszystkie słowa pochwalne, a w pozycji stojącej to, co zapamiętał z sury Al Fātiḥa, a potem stopniowo zapamiętywać więcej, aż zapamięta wszystko. Koran głosi: „Przeto bójcie się Boga, [wykonując Jego nakazy] jak tylko potraficie” (At Taghābun, 64:16).
Zalecane jest, by w tym okresie brał udział w modlitwach zbiorowych, aby nauczył się poprawnie wykonywać swoje modlitwy, a także dlatego, że prowadzący modlitwę (imām) pokrywa część niedociągnięć osób modlących się za nim.